اقتصاد چین؛ معادله دومجهولی پیشرفت و پسرفت
چین در تعاریف نوین اقتصادی، کشوری با چشم‌انداز قوی اقتصادی تلقی می‌شود اما گزارش‌های جدید حکایت از یک سراشیبی پس از سپری شدن دوران اوج قدرت دارد.
روزهای پر از پیشرفت
تولید ناخالص داخلی چین بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ سالیانه 2/7 درصد در مقایسه با 5/2 درصد میانگین جهانی و 4 درصد میانگین کشورهای در حال توسعه، افزایش یافت. تولید ناخالص داخلی چین بر حسب قیمت‌های ثابت در سال ۲۰۱۶ به میزان ۳۲ درصد نسبت به سال ۲۰۱۳ افزایش یافت. سهم تولید ناخالص داخلی چین از اقتصاد جهانی در سال ۲۰۱8 با افزایش 3 درصدی نسبت به سال ۲۰۱7 به ۱۵ درصد رسید. سهم سرانه تولید ناخالص داخلی چین در سال ۲۰۱۶ با افزایش ۲۹ درصدی نسبت به سال ۲۰۱۲ و با احتساب تورم به ۵۳ هزار و ۹۸۰ یوان (7 هزار و 939 دلار) رسید که رشد میانگین سالانه ۶/۶ درصد را نشان می‌دهد. سرانه درآمد ناخالص داخلی از 5 هزار و 940 دلار در سال ۲۰۱۲ به بیش از 8 هزار دلار در سال ۲۰۱8 افزایش یافت و چین در این شاخص از رتبه ۱۱۲ در سال ۲۰۱۲ به رتبه ۹۶ در سال ۲۰۱8 ارتقا یافت. بخش صنعت از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱8 سالانه به طور متوسط 8 درصد رشد داشت. سهم بخش صنعت از تولید ناخالص داخلی از 3/45 درصد در سال ۲۰۱۲ به 6/51 درصد در سال ۲۰۱8 افزایش یافت. سهم مصرف نهایی در رشد اقتصادی نیز از ۴۷ درصد در سال ۲۰۱۳ به 6/64 درصد در سال ۲۰۱8 رسید.
سایر برتری‌ها
سهم بودجه تحقیق و توسعه با افزایش 5/50 درصدی نسبت به سال ۲۰۱۲ به 55/1 تریلیون یوان در سال ۲۰۱8 رسید. سهم منابع تحقیق و توسعه از تولید ناخالص داخلی در همین دوره از 91/1 به 8/2 درصد افزایش یافت. 5 سال پیش طول خطوط راه‌آهن چین ۹۸ هزار کیلومتر بود که در سال ۲۰۱8 به ۱۲۴ هزار کیلومتر رسید و طول خطوط راه‌آهن سریع‌السیر از کمتر از ۱۰ هزار کیلومتر به بیش از ۲۲ هزار کیلومتر رسید که بزرگ‌ترین شبکه خطوط آهن سریع‌السیر در جهان است. ارزش تجارت خدمات با رشد 7/36 درصدی نسبت به سال ۲۰۱۲ به 5/657 میلیارددلار رسید. این موضوع نشان‌دهنده افزایش میانگین 1/8 درصدی در تولید ناخالص داخلی است. سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی با رشد متوسط سالانه 1/3 درصدی بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ به 4/489 میلیارد دلار رسید. شمار افراد فقیر در مناطق روستایی از 99/98 میلیون نفر در سال ۲۰۱۲ به 35/43 میلیون نفر در سال گذشته کاهش پیدا کرد. از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱8 میزان مصرف انرژی و آب به ازای هر واحد تولید ناخالص داخلی به ترتیب 9/17 و 4/25 درصد کاهش یافت. همچنین در سال 2018 میزان استقبال از برندها در چین افزایش داشت و میانگین ارزش هر برند در هر روز 3/2 میلیون دلار گزارش شد.
معمای فرار تدریجی برندها
با وجود این پیشرفت‌ها در سال 2018 شاهد کاهش سرمایه‌گذاری 16 برند از مجموع 100 برند برتر دنیا در کشور چین بودیم؛ آنچه حکم یک هشدار را برای این کشور پرجمعیت آسیا دارد. در این شرایط چین بیش از گذشته تحت فشار قرار خواهد گرفت و ممکن است در آینده نزدیک دچار افت سرمایه شود. دلیل عدم استقبال برندها در حالت خوشبینانه می‌تواند به خاطر قدرت بازار داخلی چین و بی‌نیاز شدن پرجمعیت‌ترین کشور دنیا از کالاهای خارجی و در حالت بدبینانه، نتیجه بدبینی به بازار چین باشد. معادلات اخیر اقتصادی در دنیا و منطقه جغرافیایی شبه‌جزیره کره حتی روی یکی از قوی‌ترین اقتصادهای دنیا هم تاثیر گذاشته و به نظر می‌رسد طبق پیش‌بینی‌ها در سال 2019 بیش از سال پایان یافته، اپل و سایر برندهای سرمایه‌گذار در چین از کشور آسیایی دور شوند. راه چاره را شاید بتوان در ایجاد نوعی انقلاب اقتصادی و تلاش بیشائبه صاحبان برند در چین برای جلب مجدد اعتماد مردم و شخصیت‌های حقیقی و حقوقی خارجی، جست‌وجو کرد؛ آنچه دوباره چین را مانند چند سال قبل در جایگاه یکی از برترین قدرت‌های اقتصادی دنیا قرار خواهد داد. برای بازیابی قدرت سابق، برندهای چینی نقش مهمی دارند؛ نقشی که با حضور مکمل برندهای خارجی، کامل خواهد شد.
